Leeftijd van diagnose: 8 jaar
“Als kind wou ik absoluut sporten, maar voetballen mocht niet van mijn moeder. Na veel zagen, mocht ik uiteindelijk gaan basketten en dat heb ik meer dan 20 jaar gedaan. In die 20 jaar heb ik maar heel zelden problemen gehad met mijn suikerspiegel. Na mijn basketcarrière ben ik beginnen lopen, vooral met de bedoeling om mijn gewicht op peil te houden. Ik leerde het DiaT1op project kennen via mijn arts. Ineens maakten ik kennis met andere personen met type 1 diabetes. Kort daarna begon mijn facebookavontuur: mijn vrouw en ik wilden kenbaar maken dat je als persoon met T1D kan genieten van het leven. In 2023 zijn we voor het 100-jarig bestaan van insuline begonnen met een aantal 100 km fietstochten te doen.”
Bij mijn tweelingsbroer en ik werd op 8-jarige leeftijd Diabetes type 1 vastgesteld. Mijn ouders vonden het raar dat we zo dikwijls naar het toilet moesten en dat we zo veel vermagerden. We waren toen 1969 en veel was er nog niet veel gekend over suikerziekte. met die reden zijn we vaak van dokter gewisseld.
Onze dokter in het Sint-Pieters ziekenhuis in Brussel vertelde ons over de diabetes kampen in Sint-Idesbald (en later Oostduinkerke). Mijn broer en ik zijn daar 5 keer gedurende 1 maand geweest en daar hebben we echt de knepen van het vak geleerd. Dat is echt onze redding geweest. Toen werden er nog testen gedaan met urine.
Ik herinner mij nog dat we voor het eten naar boven moesten om daar de urinetest te doen.
Dikwijls gingen we naar boven en zaten daar te wachten zonder de test te doen of deden we de test waar het resultaat zo oranje was als maar kon (blauw was goed, groen was slechts en oranje was heel slecht). Dat verzwegen we voor onze moeder.
Ik wou absoluut sporten (voetbal was uitgesloten) en op een dag vond ik de oplossing. Ik ging basketten. En dat heb ik meer dan 20 jaar gedaan. In die 20 jaar heb ik maar heel zelden problemen gehad met de suikerspiegel. Ik at voor de wedstrijd en zette geen insulinespuit en wachtte tot na de wedstrijd om een insulinespuit te zetten.
Volgens mijn ouders was mijn broer altijd beter geregeld dan ik, ik had meer hypo’s. Hij ging dan ook een tijdje niet meer op consultatie bij de dokter. Op een dag werd ik op het werk gebeld: mijn broer had zwarte vlekken op zijn oog en moest geopereerd worden. Vanaf toen was ik gemotiveerder om goede suikerwaardes te hebben. Hypo’s? Ze maken deel uit van diabetes maar zijn verwaarloosbaar ten opzichte van de complicaties!
Na mijn basketcarrière ben ik dan beginnen lopen. Dit vooral met de bedoeling om mijn gewicht op peil te houden. Hypo’s zorgen ervoor dat je tussendoor toch regelmatig iets moet snoepen (en ik eet graag) en er kwamen toch wat kilo’s bij.
Via onze dokter in het OLV Ziekenhuis in Aalst maakten we kennis met het project DiaT1op. Ineens maakten we kennis met andere personen die ook diabeet waren. En dan begon ook mijn facebookavontuur: mijn vrouw en ik wilden kenbaar maken dat je als persoon met type 1 kan genieten van het leven; dat je sportieve uitdagingen kan aangaan; dat je daardoor misschien een voorbeeld kan zijn voor anderen
In 2023 zijn we voor het 100-jarig bestaan van insuline begonnen met een aantal 100-km dagfietstochten te doen. We hebben er momenteel reeds 11 gedaan.
Ongetwijfeld zal men in de toekomst nog betere methoden vinden om de suikerspiegel nog beter te monitoren. Maar je moet een methode vinden die goed bij je past en die je goed onder de knie hebt. En meten is weten. De sensoren; dat is pas een uitvinding. Gedaan met de vingerprikken. En laat aub zien dat je een scanner hebt. Ik ben daar fier op. Ik voel mij verbonden als ik andere mensen zie die ook een scanner hebben. We moeten het niet wegsteken!
